یک شبی مجنون نمازش را شکست

بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود

خالی از جام الستش کرده بود

گفت یارب از چه خارم کرده ای

بر صلیب عشق دارم کرده ای

خسته ام زین عشق دل خونم مکن

من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم

این تو لیلای تو من نیستم

گفت ای دیوانه لیلایت منم

در رگت پیدا و پنهانت منم

سال ها با جور لیلا ساختی

من کنارت بودم و نشناختی

در پاسخ به (اونی که...)


هروقت دل کسی رو شکستی

روی دیوار میخی بکوب

تا ببینی چقدر دل شکستی

هروقت دلشان را به دست اوردی

میخی را از روی دیوار بکن

تا ببینی چقدر دل به دست اوردی

اما چه فایده...؟؟ که جای میخ ها بر روی دیوار می ماند

دوست عزیز من هنوز شما رو نشناختم و نمی دانم منظورت از این حرف ها

چیست؟ من رفیق بازی نکردم من عاشق شوهرم هستم و به خواسته او

این وبلاگ را درست کرده ام و به نظر دوستان پاسخ میدهم .حصار کردن دل

عاقلانه نیست و زدن حرف هایی که سال ها در مخروبه دلم پنهان بود!!!!!!

حالا ابراز کردن احساس درونی من چه ربطی به ازدواج کردن یا نکردن من

دارد؟؟؟ از کدام نقاب حرف میزنید منی که سالها بدون نقاب بودم و شناخته

نشدم الان با نقاب تردید و تهمت شما باید محاکمه شوم؟؟زندگی بازی

های زیادی با من کرد که هیچ کس را یارای شنیدنش نیست چه رسد به

درک

آن.....

خیلی دوست داشتم با صراحت خودتان را معرفی میکردید تا میشناختم

کسی را که عطر نارنج را دوست ندارد و مرا از بو کردن آن محروم می

کند !! دوستم ندارد اما خود را دشمن نیز نمی شمارد

من سال ها وجودم انقباضی دردناک بود زیاد نیست که لطافت باران را حس

میکنم بی رحمی نکن و انبساط خاطرم را بر هم نزن..........

خدایا بزرگ و توانا تویی

رحیم و، رئوفی و یکتا تویی

پر از مهری و بخشش و مغفرت

که ما قطره هستیم و دریا تویی

گناهان ، پنهان نباشد زتو

چو داننده غیب و پیدا تویی

برای همه بی کسان،ای خدا

پناه و نگهبان و ماءوا تویی

دلم گیرد آرام با یاد تو

دلارام هر پیر و برنا تویی

بـه سـاز عشـق مـی چـرخـم بـه بـاغ سبـز چشمـانـت

بسـاط گـــل بـه لـب دارم بیفشـــــانـم بـه دامـــــــانـت؟

تمــــام شهــر خـوابیــده ، مـن بــه یــاد تــــــــو بیــــدارم

سـراپــا چشــم دیــــــدارم کــه شــب تــابــد ز مـژگـانـت

خیــال عــاصیـــم امشــب ، امیــد دسـت گـرم تـــوسـت

چـه خـوش بخشیـده رویــایــی بـه مـن لبخنـد پنهــانـت

بـه هــــــم زد یـک نـگــاه تـــــو شـکــوه شهـــــرک دل را

چــه کــاری کـرده ای بـا دل بـگــو جــانــم بــه قــربـانـت؟

چـه بـنــوازی چـه نـنــوازی غــرورم سهــم قـلـــــب تـــــو

پنهان کن در آغوشت مرا

مرا در نهانی ترین گوشه ی آغوشت پنهان کن

آن سوی تاریکی

بر پهنه ی زندگی

آن جا که هوا از رویای بهار شفاف تر است و

باران سرود آفتاب را تکرار می کند...

راز چشمهایت ستاره ی بختم بود که درخشید

و مهتاب را در نگاهم زمزمه کرد

لبهایت خنده را که سال ها در گلو گم شده بود را

در چهار سوی زمان دوباره فریاد کشید

و آمدنت کویر دستانم را شکوفه باران کرد

پنهان کن مرا

در آغوشی که نامش دوست داشتن است .

اين دل
جز بر تو عاشق نشد
كليد اين دل
در دستان تو بود
پيشتر ها
بازش كردي
باهمان نوشته ها
كلامها
حرفها
...
اين دل
رنجهايي دارد اما
در عشق
يكه تاز است
مهرتو را دارد
و تو را هزاران بار بيشتر از اتفاق تو
كشف كرده است
اين آغ.ش جز تو هيچ چيزي را در بر نميگيرد..
به گوشه هاي من كه ميرسي
با تامل قدم بردار
تو با چراغي از مهر
با ب.سه اي از عشق
و با دستي كه هميشه محكم ميماند
درها را ميگشايي
تو پنهان درون مرا در ميابي
من
تمام اين خالي را براي تو نگه داشته ام
ساليان بسياري بايد
تا كه بر دروديوارش بياويزيم تمام عكسهاي مشترك
خاطراتمان را
بودنمان را
...
به يكه بودنت شك نكن
تو اسير قلب من شدي
و
من رهاي آغ.ش تو...

و تو ای عشق
تو مخاطب اين روزهاي من
میدانی که چرا من درتبلور اشکهایم خیره می شوم.
چرا خود را در بطن تاریکی پنهان میکنم.
چراهمه حرفهایم را در سکوت جاري میسازم.
تو میدانی که چرا هماره بر راههای سفید برفی قدم بر میدارم.
و تو میدانی که من
همه چیزم را
در تبلور آشنای نگاهت دادم
تا اندکی در میان اینهمه سیاهی به پرواز پرندگانی که در آسمان جانت جشن میگیرند
بنگرم.
من همه را تنها به خاطر آرامش چشمان تو میخواهم.
طاقت دیدن داغ اشک را در چشمانت ندارم.
طاقت شنیدن ناله هایت را در شبهای تار.
طاقت دردهايت را ندارم.
مرا ببخش که چنین خالی برایت ماندم.
خالی از همه آنچه بدان نيازمندي..
تنها خودیم که در مقابل دریای عمیق وجود تو نیازمند پر شدن است.
پس مرا دریاب
تا چوساحلی
به دریای وجودت بوسه زنم.
ای عشق من .

نميدانم
جز اينكه من همه خواهشم تويي
شاديم تويي
مهر كلامت جاريست
گرم گرم
اما هزاران قند هم كه حل كني
جان حرفهاي تو تلخ است
دلتنگ كدام خاطره اي؟
به راه كدام آمدني نشسته اي؟
كه هر بار مرا به كلامي ميتكاني؟
مگر قلب من كفاف تو را نميدهد؟
ميترسم
سكوتهايت مسري باشند.
به تمام وقتهاي بودنت
ميترسم
كه با هر بار خط انگشت من بر غبار گذشته ات
بروي و تا مدتها كنار تنهاييت ساكت بنشيني
تمام آغوشم را آورده ام و بوسه هايم را
باورشان نداري؟
وقتي به خانمان رفتيم
صندوقچه ات را بياور
بگذار در همان اطاقي كه گفتي
هيچ محرمي ندارد
من اما
دست خالي مي آيم
ميخواهم روي طاقچه اينبار همه چيز را نگه دارم
از هر چه قفل است بيزارم
از هرچه پنهاني كه درد دارد
تمام زواياي اين گذشته
هزاران تو در توي صندوقچه هاييست
كه بوي كهنگيش آزارم ميدهد
من بر طاق چيدمانمان
آفتاب را ميگذارم
و تنگي آب
روشنايي و مهر
قرآن و حديث دو حلقه
به خلوتم تو هميشه راه داري
آخر تو محرمتر از جاني
مينشانمت و برايت از شبهايي ميگويم
كه اگر مهتاب ندارد
كه اگر ستاره ندارد
اما عاشقانه مي ماند

ابر متراكم چشمانم را
اين خفته در جان را
اين تمام ساليان پنهاني را
بي هيچ دلواپسي
بي هيچ شكي
در برابر كسي نشاندم و باريدم
كه عشق را ميفهمد
درد را
زخم را..
مرهمم صدايش هست
خنده هايش
رها گفتنش..
توان روحيم را مضاف ميكند
پنجره ها را به رويم ميگشايد
و سرود سبز ايمان را بر حنجره خسته ام جاري ميسازد
اه اي لطيف نوازش
اينجا دلي چشم به راه توست
برخيز
بهتر شو
پا گير
و اينگونه بر رگهايمان خون حيات را جاري ساز
دلم براي تو مهربانم
تنگ است..