بی تو دنیا رنگی ندارد

خنده با من انسی ندارد

بی تو هر قد شعری سرودم

واژه واژه معنا ندارد

بی تو یعنی یک آه خاموش

سهم عشقم سعدی ندارد

بی تو یعنی یک روز بی تاب

از فراقت پایان ندارد

بی تو طیف تاریخ عمرم

یک خیال و رویا ندارد

ابرهای قلب شکستم

جز بیابان دریا ندارد

کاش می شد بودی کنارم

گرچه آهم سودی ندارد

بوسه می دادی نغمه ام را

چون که شعرم نائی ندارد .

وقتی حواست نیست

نگاهت میکنم

و حل میشوم در تو!

هیچ میدانی

در رویاهایم سر بر شانه ات میگذارم

و

وزش نفسهایم را بر سر انگشتانت میلغزانم؟

راستی ساعت چند است؟

باید بیدار شوم

دیگر خواب هم گنجایش رویاهایم را ندارد!

دوش بــه خــواب دیــده‌ام روی نــدیـدهٔ تـو را

وز مــــژه آب داده‌ام بــــاغ نــــچـــیـــدهٔ تـــو را

قــطــره خــون تــازه‌ای از تــو رســیـده بـر دلـم

بــه کـه بـه دیـده جـا دهـم تـازه رسـیـدهٔ تـو را

بـا دل چـون کـبـوتـرم انـس گـرفـتـه چـشـم تو

رام بـــه خـــود نــمــوده‌ام بــاز رمــیــدهٔ تــو را

مـن کـه به گوش خویشتن از تو شنیده‌ام سخن

چـون شـنـوم ز دیـگـران حـرف شـنـیـدهٔ تو را

تـیـر و کـمـان عـشـق را هـر کـه نـدیـده، گو ببین

پـــشــت خــمــیــده مــرا، قــد کــشــیــدهٔ تــو را

قـامـتـم از خـمـیـدگـی صـورت چـنـگ شـد ولـی

چــنــگ نــمــی‌تــوان زدن زلــف خـمـیـدهٔ تـو را

شـام نـمـی‌شـود دگـر صـبـح کـسـی که هر سحر

زان خــم طــره بــنــگــرد صـبـح دمـیـدهٔ تـو را

خــســتــه طــرهٔ تــو را چــاره نــکــرد لـعـل تـو

مــهــره نــداد خــاصــیــت، مــار گــزیــدهٔ تــو را

ای که به عشق او زدی خنده به چاک سینه‌ام

شــکـر خـدا کـه دوخـتـم جـیـب دریـدهٔ تـو را

دسـت مـکـش بـه مـوی او مـات مشو به روی او

تــا نــکــشــد بــه خـون دل دامـن دیـدهٔ تـو را

بــاز فــروغــی از درت روی طــلــب کــجـا بـرد

زان کــه کــسـی نـمـی‌خـرد هـیـچ خـریـدهٔ تـو را

منتظری چه اتفاقی بیفتد؟

اینکه دلم برایت تنگ شده کافی نیست؟

منتظری چه اتفاقی بیفتد ؟

اینکه از چشمهای شب زده ام بجای باران برف ببارد ؟

اینکه ستاره ها در آسمان برای نیاز نیمه شبم راه باز کنند ؟

اینکه تمام پروانه ها و پرستوهای سرگردان بعد دعاهایم آمین بگویند ؟

نه عزیز دلم !

هیچ اتفاق مهمی نمی افتد !

جز پژمردن چشمهای سرخ و سیاه من

جز به خاک افتادن ساقه های احساس ِ بچه گانه ام

منتظری بمیرم تا برگردی ؟

اینکه دلم برایت تنگ شده کافی نیست ؟

اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود

اگر دفترخاطرات طراوت پر از ردپای دقایق نبود

اگر ذهن آیینه خالی نبود

اگر عادت عابران بی خیالی نبود

اگر گوش سنگین این کوچه ها

فقط یه نفس میتوانست یکریز

شبی چشمهای درشت تو را جای شبنم ببارد

اگر ردپای نگاه تو را باد و باران

ازاین کوچه ها آب وجارو نمی کرد

تو را می توانستم ای دور از دور یک بار ببینم





قیصر امین پور

این روز ها

به دیدار کوه ها که می روم

به دور دست ها نگاه که می کنم

.

استواری عشق

و احساست بر من چیره می شود

.

گاهی من هم

کم می اورم

.

باور کن

.

فقط اغوش ارام

تو می تواند ارام کند

این ابرهای خسته ی احساسم را

.

.

گاهی ذوب می شوم

گاهی ناپیدا

گاهی هم تمام می شوم

.

معنای ایثار را

با تو می شود

فهمید
.
.

شتاب مكن

كه ابر بر خانه ات ببارد

و عشق

در تكه ای نان گم شود

هرگز نتوان

آدمی را به خانه آورد

آدمی در سقوط كلمات

سقوط می كند

و هنگامی كه از زمین برخیزد

كلمات نارس را

به عابران تعارف می كند

آدمی را توانایی

عشق نیست

در عشق می شكند و می میرد.




"احمد رضا احمدی"

این روز ها
صدا سکوتت را که می شنوم
هم نوای صدای ویلون ها
می شوم
.
نت ها را بالا می روم
.
میان سازه نگاه تو
نفسم می رقصد
.
قلبم ریتم آهنگت را
که می نوازد
خالی می شود
از هر حس
سنگین و رنگی
.
نور پیدا می شود
.
زیبا می شود
.
شبیه شیشه ی بوسه هایت
می شود آنسوی ابرها را
از میانشان دید

تو اگر بیایی
چشم هایم را می بندم
با تمام ِ وجود لمس ات می کنم
و از صمیم ِ دل آرزویت می کنم
تو را با تمام ِ اُبهتت
میان انگشتانم ،پنهان می کنم
و وجودم را
با تمام ِ بی کسی هایش
در وجود ِ بی کرانت
سبز می کنم
تا درختچه ای شود
میان ِ خاطرات ِ سربه فلک کشیده
و ارزوهای ِ کودکانه ام
و مشتی عاشقانه ،
در بیت بیت ِ غزل هایم ، نثارت می کنم
تا دوباره ، بذر محبت در سینه ات
بشکفد
و برای ثانیه هایی که چشم بسته
در برابرت می سوزم
آغــوشــت
تکیه گاهم باشد .
.
.
.
"مهدي گودرزي"
این دلنوشته متاثر از شعر "تو اگر بیایی" سروده زیبای دوست شاعرمان خانم سپيده احمدپور می باشد

از جاده های خاکستر بگذر

نترس از گرد باد دیوانه

که تورادر خود می چرخاند.

بیرون این گرد باد و خاکستر

هنوز

هستند دشتهایی که نام تورا جشن می گیرند

و شوریدگانی که برای هر لبخند شعرت

چراغی روشن میکنند

بیا

سایه ات را بر من نیز بیافکن

هم قدم شویم

بیا هرچه سخت

هرچه ناامید و تنگ

هرچه کم

هر چه حتی به تصور بی حاصل

بیا

با هم

بگذریم