بی تو دنیا رنگی ندارد

خنده با من انسی ندارد

بی تو هر قد شعری سرودم

واژه واژه معنا ندارد

بی تو یعنی یک آه خاموش

سهم عشقم سعدی ندارد

بی تو یعنی یک روز بی تاب

از فراقت پایان ندارد

بی تو طیف تاریخ عمرم

یک خیال و رویا ندارد

ابرهای قلب شکستم

جز بیابان دریا ندارد

کاش می شد بودی کنارم

گرچه آهم سودی ندارد

بوسه می دادی نغمه ام را

چون که شعرم نائی ندارد .

گاهی گر از ملال محبت بخوانمت

دوری چنان مکن که به شیون برانمت

چون آه من به راه کدورت مرو که اشک

پیک شفاعتی است که از پی دوانمت

تو گوهر سرشکی و دردانه صفا

مژگان فشانمت که به دامن نشانمت

سرو بلند من که به دادم نمی رسی

دستم اگر رسد به خدا می رسانمت

پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من

تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

ماتم سرای عشق به آتش چه می کشی

فردا به خاک سوختگان می کشانمت

تو ترک آبخورد محبت نمی کنی

اینقدر بی حقوق هم ای دل ندانمت

ای غنچه گلی که لب از خنده بسته ای

بازآ که چون صبا به دمی بشکفانمت

یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب

تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت

چوپان دشت عشقم و نای غزل به لب

دارم غزال چشم سیه می چرانمت

لبخند کن معاوضه با جان شهریار

تا من به شوق این دهم و آن ستانمت