مـــــــــــــرد است ديگر...

گاهي تند ميشود گاهي عاشقانه ميگويد...

مـــــــــــــرد است ديگر...

غرورش آسمان و دلش درياست...

تو چه ميداني ازبغض گلو گير کرده يک مـــــــــــــرد...

تو چه ميداني که چشمانت دنياي او شده...

تو چه ميداني از هق هق شبانه او که فقط خودش خبردارد و بالشش؟...

مـــــــــــــرد را فقط مـــــــــــــرد ميفهمد و مـــــــــــــرد

با ياد تو بود

كه مينوشتم

با ياد توست

كه مينويسم...

كه در دل سرد برفي امشب

با تمام شادي

صدايت ميكنم

تو را ميبلعم...

با نام "تو"

ياسهاي معطر از كلامم ميريزد

زمين و حس مي رويد

كه ما

زاده شده ايم

بر سرير عشق

در چهارچوب اين لحظه هاي خاطره

در اين شب

كنار ياد و سرما

دور هم

فروزانيم

تو

در ازدحام اينهمه حضور

كلام و عكس

ميان طپيدنهاي شعر من

پيدايي

بر شرار بلند

عاشقانه هايم

برقص

بوسه ام نثار توست

كلامم از آن تو

بیا

مرا ورق بزن

تمام روزهای هفته من

پر از صدای شکستن است

تمام روزهای رفته من

پر از نا تمام هاست

کتابت را ببند و چشمهایت را هم

این یک جمله امری ست

عزیزم

دستت را به من بده

گوش کن

حدیث دبگری میگوید این دفتر

فصل خودخواهی نیست

انکه رهاست

غرور در بندش نمی کشاند

منیت ها را بردند

آن هنگام که ساقه هایش را شکستند

به یغما بردند

و اما خرده هایش را گذاشتند

تا که هر بار زخمی تر برگردد

برای یاد گرفتن معلوم و مجهولها

نقطه ها و علا مت ها و اشاره ها

و تمام این سوء تفاهم ها

همیشه هم فرصت اگر باشد

توانی نیست

آهسته تر قدم بردار

""""این دل کمی اگر ماندست آن هم برای توست""""

چه فرقی میکند

هر چقدر هم که من منتظرت باشم

هرچقدر هم که بی تابی لحظه ها را

با گریه و سکوت و این ساز فراموش شده پرکنم

هرچقدر هم

که خیال آمدن ات را

با فال حافظ و غزل خوانی مهتاب

روبرو کنم

باز هم

این چشمها می ماند این تاریکی شبها

این درد و این همه اه کشیدنها

انتهای راه حتی اگر طلوع هم باشد

حسی می ماند به اینکه

تومی آیی

اما نه انگونه که باید می آمدی

که انگار همیشه سهم من فراموش میشود

که انگار همیشه پاسخم سکوت میشود

توضیحی ندارم

اصلا توضیحی ندارد

درد که پرسیدنی نیست یا حتی

هجران که گفتنی نیست

حال هی برای پنجره من بهار را بیاور

نمیبینی هزاران بهار را به تصویر کشانده ام

هست

تو هم هستی

و حجم بسیار دوست داشتنهایی که دارم

حال هی مرا دعوت کن به شادی

به این سطح نازل

پوسیدگی و هرز رفتن ارام لحظه های زندگی

گول نمی خورم

من که کبک نیستم نازنینم

عزیز دلم

این دل

افسرده نیست

پوچ نیست

این دل

دردی دگر دارد

تنهایی از جنس مشترک ندارد

مخاطبش

فعل بودن ندارد

دست خودم نیست

این اشکها می ریزند

سعی میکنم

تو را به یاد اورم

و حرفهایت را

می خوانم

گریه عقب نشینی میکند

بغض جانشین میشود

میمانم

نمیدانم چه بگویم

نمیدانم

چرا در گذشته

نبودیم

و اکنون

در سکوت اینده

همنشین

سنگین بودنی هستیم

که

کم نیست

...نمیتوانم

قطره های زودگذر باران را نادیده بگیرم

و همینطور

تو را

و عشق تورا

آدمهاي زيادي نيستند

كه برايم مهم باشند،

آنقدر كه بخواهند ذهنم را مشغول كنند يا نگاهم را ،

اما

گاه براي آدمهايي واقعا متاسفم

براي حقارتشان

كوچكيشان

پوچيشان

و بيشتر از همه براي قضاوتهايشان

...

باز ميگذارم در وادي خود بمانند

حيران و سرگردان،

هرگونه دوست دارند

بخوانند و بگويند و بيايند و...

اين دنيا حرفهاي زيادي دارد

ومن نميخواهم

همه اين حرف ها را بشنوم

من

درونم غوغاييست

و چه ساده نگاهها تفسير اين دلي هستند

كه نمي دانند...

برای دل کوچکم گریه کن

به دریا قسم

که من بی قرارم بیا یار خوبم

کنارم بیا

برایم حکایت کن ازعشق

از زندگی از شکفتن

تو خوبی

تو خوبی ومن عاشق خوب بودن

کنارم بمان و با چشمهای

که زیباترین رنگ دنیا ست

نگاهم کن هر روز

که من با نگاهت

به قلبت سفر می کنم

برای دل کوچکم گریه کن

که من سخت بی تابم امشب

کنارم بیا

مرا هم صدا کن

بیا آسمان را بجویم

و بیداری لحظه ها را

کنارم بیا

بیا تا که باران ببارد

و دنیای ما را طراوت بگیرد

بیا سبز باشیم

و سبزینه ها را بکاریم

برای دل کوچکی گریه کن

که خواهان دریاست

که پرواز را دوست دارد

که آبی ترین شعر خود را

فقط با امید تو ای عشق زیبا

برا ی دلت می سراید

برای دل کوچکی گریه کن

که دلتنگ آری دلتنگ و تنهاست

برای دل مهربانی

که با هرچه خوبیست

تو را دوست دارد

تورا تا ابد دوست دارد

تشنه یک حرف توام

كه آهنگ کلامت برایم سرود مقدسی است

که مرا تا معراج بودن خویش میبرد.

تشنه يك بوسه ام از تو

كه مرا غسل تعميد ميدهد.

برای لحظه ای به خود آ ......

مسیر را برگرد و مرا ببین...

صدایم کن...

در چشمانم بنگر ..

و ببین که جز تو در آن تصویری نیست.

چشمه ايست زلال سرازیر شده از صحرای دل

براي تو

که تصویر حقیقی ات را در زلالیت پاک نگاهش میتوانی ببینی.

در تسلای آرامش کلامش صدای خودت را ميتواني بشنوي

و در بطن زندگی اش عشق را ميتواني بچشي.

بنگر...

بشنو...

مرا دریاب...

كه

براي تو به راهت نشسته است...

تمام زندگیم را

تمام این نگرانی های بی منطق را

تمام این بارش بی موقع دلتنگی را

تمام این خستگی نا ملایمات تمام نشده را

تمام تمام تمامها را

گذاشته ام

تا انتهای هر کوچه بن بست

دری به سوی نور بگشایم..

اگر به بن بست رسیدی

مرا صدا کن

من همچنان برای تو نفس میکشم

برای تو..